Η συγκλονιστική μαρτυρία του Κορίνθιου Χρήστου Ρεκλείτη για τα βασανιστήρια της χούντας

Με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έρχονται ξανά στην επιφάνεια μαρτυρίες φρίκης για τα χρόνια της χούντας, όπου άνθρωποι περιγράφουν με λεπτομέρειες τα όσα έζησαν εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων και της αντίστασης στο στρατιωτικό καθεστώς. Μία από αυτές, είναι και αυτή του Χρήστου Ρεκλείτη, ενός αγωνιστική της αριστεράς και καταγωγής από την Κλένια Κορινθίας.

Ο Χρήστος Ρεκλείτης σε μια συγκλονιστική μαρτυρία για τα βασανιστήρια που υπέστη από τη χούντας. Στο απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «Τα τραγούδια της φωτιάς», του Ν. Κούνδουρου, ο Χ. Ρεκλείτης περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και καταγγέλλει ονομαστικά τους βασανιστές του όταν, τα γεγονότα ήταν ακόμη πολύ πρόσφατα.Ο Χρήστος Ρεκλείτης έφυγε από τη ζώη στις 20 Απριλίου του 2013.

Γεννημένος στα Κλένια Κορινθίας το 1937, υπήρξε γόνος μιας οικογένειας που διακρίθηκε για τους αγώνες της.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία στο «τάγμα ανεπιθύμητων» στο Καλπάκι το 1959-60, επέστρεψε στην Αθήνα και δραστηριοποιήθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και στο σωματείο των μπετατζήδων, δουλεύοντας τη μέρα στις οικοδομές και παρακολουθώντας το βράδυ το νυχτερινό γυμνάσιο. Από το 1961 συμμετείχε στη «Συντονιστική Επιτροπή Εργαζομένων Φοιτητών, Σπουδαστών Τεχνικών Σχολών και Μαθητών Νυκτερινών Γυμνασίων» και το 1964 ανέλαβε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά στο βιομηχανικό τομέα της Αθήνας. Συμμετείχε στο Ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και το 1966 εκλέχτηκε οργανωτικός γραμματέας της οργάνωσης στο Πειραιά.

Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία, καθοδηγώντας τις πρώτες αντιστασιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων και των μαθητών. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ανέλαβε επικεφαλής της Οργάνωσης Αθήνας Νέων του Πατριωτικού Μετώπου, μέχρι της σύλληψή του στις 12 Απριλίου 1968 και τη μεταφορά του στο 505 Τάγμα πεζοναυτών στο Διόνυσο Αττικής, όπου βασανίστηκε άγρια επί 25 ημέρες. Τον μετέφεραν ημιθανή στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε για ένα μήνα. Τον πήραν ξανά στο Διόνυσο για να συνεχιστούν τα βασανιστήρια εκεί, αλλά και στη Γενική Ασφάλεια, από όπου μεταφέρθηκε ξανά στο 401.

Στο τέλος Αυγούστου προφυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ και το Μάρτιο του 1969 δικάστηκε μαζί με άλλους συναγωνιστές του από το Έκτακτο Στρατοδικείο για παράβαση του Ν. 509.

Μέχρι την αποφυλάκισή του με την αμνηστία τον Αύγουστο του 1973, πέρασε από τις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Κορυδαλλού.

Η διάσπαση του ΚΚΕ το 1967 τον βρήκε στην παρανομία, από όπου διεμήνυσε στην ηγεσία ότι η διάσπαση και η δημοσιοποίησή της υπήρξε ολέθριο λάθος, που έπληξε βαρύτατα τον αντιδικτατορικό αγώνα. Εντάχτηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής του, παρέμεινε δραστήριος στις γραμμές του μέχρι τη διάλυσή του το 1987, και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ΕΑΡ και στο Συνασπισμό.

Οι συγκρατούμενοί του αγωνιστές στις φυλακές της χούντας, οι φίλοι του από παλιά, κι όσοι τον γνώρισαν μετά το 1974 θα τον θυμούνται με αγάπη και θα περιβάλλουν τη μνήμη του με βαθιά εκτίμηση. Η Αργυρώ, η σύντροφος της ζωής του, και οι δυο αγαπημένες τους κόρες, θα τους έχουν παντοτινούς συμπαραστάτες.

Υπήρξε δραστήριο κομματικό στέλεχος της ΕΑΡ και του Συνασπισμού. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς Νέας Σμύρνης. «Οι συναγωνιστές του, οι συγκρατούμενοί του, οι σύντροφοί του θα τον θυμούμαστε πάντα με ιδιαίτερο σεβασμό γιατί υπήρξε πρότυπο Ανθρώπου της Αριστεράς», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΔΗΜ.ΑΡ.

Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει από την πλευρά της τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του και όσους τον αγάπησαν.