Ἐν ὄψει τῆς ἔναρξης τῆς φετινῆς σχολικῆς χρονιᾶς καταθέτω τὸν σοβαρὸ προβληματισμό μου πάνω στὸ θέμα τῶν μέτρων ποὺ προτείνει ἡ κυβέρνηση.
Δὲν εἶμαι γιατρός, ἐπιδημιολόγος ἢ λοιμωξιολόγος, ἀλλὰ διαβάζω προσεκτικὰ τὶς ἀπόψεις πολλῶν ἔγκριτων γιατρῶν καὶ βλέπω ὅτι οἱ ἀπόψεις διίστανται, μὲ σοβαρότατες ἀποκλίσεις πάνω στὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῶν προτεινόμενων μέτρων.
Δὲν θέλω νὰ μπῶ σὲ λεπτομέρειες, αὐτὸ ὅμως ποὺ θέλω νὰ ἐπισημάνω εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ μαθητές, δηλαδὴ μὲ παιδιὰ 4-18 ἐτῶν.
– Τί εἴδους “σχολεῖο” θὰ ἀνοίξει γιὰ τὰ προνήπια-νηπιάκια; Αὐτό του “μὴν ἀκουμπᾶς-μὴν ἀγκαλιάζεις- μὴν μοιράζεσαι τὰ πράγματα σού”; Αὐτὸ ἀπὸ μόνο τοῦ ἀναιρεῖ ὅλη τὴν ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ! Γιὰ ποιὸν λόγο νὰ πάει λοιπὸν τὸ μικρὸ παιδὶ στὸ “νεκρὸ σχολεῖο”;
– Στὰ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ τί θὰ προσφέρει ἡ φετινὴ σχολικὴ χρονιά; Πόσο κάνει 1+1 ἢ μήπως πότε ἔγινε ἡ Μάχη τοῦ Μαραθώνα; Μά, αὐτὰ μποροῦν νὰ τὰ...
μάθουν καὶ ἀπὸ τὸν ὑπολογιστὴ τοὺς μία χαρά! Γι’ αὐτὸ πηγαίνουν τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο; Ποιὰ κοινωνικοποίηση μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ ὑπὸ τέτοιες συνθῆκες; Μήπως αὐτὴ τῆς “ἀτομικῆς εὐθύνης” ἢ ἡ ἄλλη τοῦ “ἐν δυνάμει ἀσθενοῦς-φορέα”;
– Στὰ ἐφηβάκια ΓΥΜΝΑΣΙΟΠΑΙΔΑ καὶ στὰ λίγο μεγαλύτερα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ τί θὰ κάνουμε; Θὰ γίνουμε οἱ “μπάτσοι τοῦ σχολείου”; “Μην πλησιάζεις, φόρα τὴ μάσκα σου, μὴν ἀκουμπάς”; Πόσο μὰ πόσο γελοῖοι θὰ φαινόμαστε στὰ μάτια τους, ὅταν θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ τοὺς δίνουμε ὁδηγίες καὶ ἐντολὲς νὰ σταματήσουν μέσα στὸν σχολικὸ χῶρο νὰ κάνουν αὐτὰ ποῦ δύο μέτρα πιὸ ἔξω δὲν θὰ σταματήσουν ποτὲ νὰ κάνουν; Πόσο πιὸ μισητὸς δηλαδὴ νὰ γίνει ὁ χῶρος τοῦ σχολείου γιὰ τοὺς μαθητές;
Γιὰ σκεφτεῖτε τό: “Ἐδῶ μέσα δὲν ἀκουμπᾶμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον”, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ σχολείου ἀγκαλιαζόμαστε. “Εδω μέσα κρατᾶμε 2 μέτρα ἀπόσταση γιὰ νὰ μὴν ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ ἡ ἀναπνοὴ μας” ἐνῶ δύο μέτρα ἔξω ἀπὸ τὰ κάγκελα τοῦ σχολείου-φυλακὴ φιλιόμαστε μὲ τὸν/τὴν κολλητὸ/ἤ μας. “Εδώ μέσα ΔΕΝ ἔχουμε πρόσωπο γιατί φορᾶμε τὴ μάσκα γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ τὴν τρομερὴ ἀρρώστια” ὅταν δύο μέτρα, στὸν δρόμο, στὴν πλατεία, στὴν παραλία χαμογελᾶμε ΕΛΕΥΘΕΡΑ!
Πόσο πιὸ μισητὸς δηλαδὴ νὰ γίνει ὁ χῶρος τοῦ σχολείου γιὰ τοὺς μαθητές; Δηλώνω εὐθαρσὼς ὅτι ΔΕΝ πρόκειται οὔτε στιγμὴ νὰ συντελέσω στὸν ξεφτιλισμὸ αὐτοῦ του χώρου ποὺ τόσο ἀγαπῶ καὶ σέβομαι, ἀκολουθώντας ὁδηγίες ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ συνεχῶς αὐτοαναιροῦνται καὶ ἀποδεικνύονται “ἐλάχιστοι”.
Ἂν πράγματι ὑπάρξει σοβαρὴ πρόταση ἀπὸ τὸ κράτος (βλέπε μέτρα στὴν Ἰταλία, ποὺ μπορεῖ προσωπικὰ νὰ μοῦ φαίνονται ὑπερβολικά, ἀλλὰ ἔχουν κάποια λογικὴ ὅσο κι ἂν κοστίζουν) τότε τὸ ξαναβλέπουμε, εἰδάλλως προτιμάω νὰ κάνω μόνιμη πιὰ δουλειά μου τὸ “ντελίβερυ” στὴν πιτσαρία.
Σημείωση: Δὲν ἀπαξιῶ τὴ γνώμη καὶ τὴν ἄποψη κανενὸς γιατροῦ-ἐπιστήμονα. Δὲν εἶμαι κατὰ τῆς μάσκας οὔτε ὑποστηρίζω συνωμοσιολογίες. Σέβομαι ὅμως τὸ δικαίωμα κάθε νοήμονος ἀνθρώπου νὰ ἔχει διαφορετικὴ ἄποψη καὶ τὸ δικαίωμα χιλιάδων γιατρῶν-ἐπιστημόνων νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ἄποψη κάποιων ἄλλων χιλιάδων συναδέλφων τους.
Γιὰ ἐνημέρωσή σας: Ἤδη ἑτοιμάζω ἕναν χῶρο 100 μέτρα ἀπὸ τὸ σχολεῖο μου, μέσα στὸ δάσος γιὰ νὰ κάνω (ἀφοῦ φυσικὰ ζητήσω τὴν ἄδεια τοῦ διευθυντῆ μου) τὸ μάθημά μου ἐκεῖ, μὲ ἕναν πίνακα κρεμασμένον πάνω σὲ ἕνα πεῦκο.
Στέφανος Γανωτὴς
enromiosini