Aντιδράσεις προκαλεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των δικτύων παραγωγής και διανομής νερού, το οποίο θα έχει ως αποτέλεσμα την εκτόξευση της τιμής του.
Το νερό είναι βασικός παράγοντας για τη δημόσια υγεία αλλά και ανθρώπινο δικαίωμα ωστόσο για είναι η νέα «μπίζνα» δισεκατομμυρίων.
Είναι κοινωνικό αγαθό, είναι πηγή ζωής και ο βασικό παράγοντας για την υγεία κάθε ανθρώπου και τη δημόσια υγεία συνολικότερα. Ωστόσο, το ζωτικής σημασίας αυτό αγαθό έχει αρχίσει να «στερεύει» και σε λίγο δεν θα είναι δυνατό να
Και εκεί που θα περιμέναμε να βρεθεί μία λύση στη εποχή της τεχνολογίας που διανύουμε, αντιθέτως η ΕΕ σε συνεργασία με πολλές κυβερνήσεις της Ευρώπης βάζει στο «τραπέζι» μία και μοναδική λύση.
Αυτή των ιδιωτικοποιήσεων ξεχνώντας ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα, είναι δημόσιο αγαθό.
Η οδηγία 2000/60 της ΕΕ δίνει τις κατευθυντήριες οδηγίες για την εµπορευµατοποίηση του νερού, απελευθερώνοντας το από την κρατική προστασία των περιβαλλοντικών υπηρεσιών µεταξύ αυτών η άρδευση και η αποχέτευση.
Μόνο το 2012 ο τζίρος στην παγκόσμια αγορά των υδάτινων πόρων ξεπερνούσε τα 120 δισ. δολάρια ενώ το 2015 ξεπέρασε το 1,5 τρισ. δολάρια, όπου το 92% το εκπροσωπούν 10 µονοπωλιακοί όµιλοι.
Παρόλα αυτά, σε πολλές χώρες του κόσµου όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, η εφαρµογή αυτής της οδηγίας απέτυχε παταγωδώς.
Το νομοσχέδιο του υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας -που εγκρίθηκε στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο- μεταξύ άλλων περιλαμβάνει την συγχώνευση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) της χώρας με σκοπό τη δημιουργία μεγαλύτερων επιχειρήσεων που θα καλύπτουν ευρύτερες περιοχές.
Μελέτη του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης που έγινε το 2010 έδειξε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού σπάνια έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Σε αυτήν εμπεριέχονται ενδείξεις ότι μετά την ιδιωτικοποίηση σε αρκετές περιοχές η ποιότητα του νερού έπεσε, κυρίως όμως γίνεται ακριβότερο. «Δεν μπορούμε να πιστοποιήσουμε κανένα αποτέλεσμα ότι η παραγωγή νερού από ιδιώτες είναι οικονομικότερη. Οι υποσχέσεις που συνοδεύουν τις ιδιωτικοποιήσεις της ύδρευσης για καλύτερη εξυπηρέτηση και μειωμένες τιμές δεν πραγματοποιούνται ποτέ», όπως λέει ένας εκ των συντακτών της έκθεσης και συμπληρώνει.
«Απεναντίας υπάρχει αύξηση των τιμών και οι υποσχεθείσες επενδύσεις στο δίκτυο ύδρευσης δεν υλοποιούνται ποτέ. Και αυτό γιατί τα χρήματα για την ακριβή κατασκευή του δικτύου δεν συνάδουν με τα γρήγορα κέρδη».
Τρανό παράδειγμα το Λονδίνο ή το Μπορντώ όπου οι αγωγοί σαπίζουν και η βρωμιά διεισδύει στο πόσιμο νερό με αποτέλεσμα οι εταιρείες να προσθέτουν χλώριο ή παρόμοιες ουσίες προκειμένου να διατηρήσουν την υγιεινή.
Το προσεχές διάστημα το νομοσχέδιο θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και στις αρχές του 2024 αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή προς συζήτηση και ψήφιση.
Εργαζόμενοι των ΔΕΥΑ αντιδρούν, εκτιμώντας ότι με το εν λόγω νομοθέτημα η κυβέρνηση «περνά από την πίσω πόρτα την ιδιωτικοποίηση του νερού και το ξεπουλά στους ιδιώτες» και πως «δημιουργεί Περιφερειακές Εταιρείες Ύδρευσης και Αποχέτευσης, υπό την εποπτεία του νέου φορέα και μεγάλοι όμιλοι θα πάρουν στα χέρια τους το κοινωνικό αγαθό».
Παράλληλα, εκφράζουν την ανησυχία τους για το ενδεχόμενο οι συγχωνεύσεις να επιφέρουν απολύσεις.
Σύμφωνα με το ΠΑΚΟΕ η Ελλάδα είναι 2η χώρα παγκοσμίως στην κατανάλωση πόσιμου νερού πίσω μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και 2η στο σύνολο των μεσογειακών χωρών πίσω από την Πορτογαλία, με 5.886 κμ ανά κάτοικο διαθεσίμων υδάτων, ενώ η συνολική κατανάλωση δεν ξεπερνά το 12,5% των εσωτερικών υδάτων.
Το 86% του νερού που καταναλώνεται σήμερα στην Ελλάδα αφορά την άρδευση, το 11% την ύδρευση, και το 3% καλύπτει ανάγκες της βιομηχανίας. Το 60% του νερού που αντλείται στην Ελλάδα από λίμνες, και ποτάμια χάνεται λόγω απωλειών από το δίκτυο μεταφοράς του.
Η κατάσταση των ποταμιών της χώρας είναι σε ποσοστό 64% από μέτρια ως κακή. Στο 18% της επικράτειας έχει χωριστεί σε ζώνες νιτρορύπανσης (Κάμπος Ημαθίας, Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Θεσσαλικός Κάμπος, Κωπαΐδα, λεκάνη Στρυμόνα, Έβρος) και ήδη επιβάλλονται πρόστιμα για αυτήν.