Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη ήταν από τις “τυχερές” εκείνη τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, καθώς κατάφερε να βγει ζωντανή από το τρένο στα Τέμπη. Ωστόσο, είχε τραυματισθεί πολύ σοβαρά, γεγονός που την ανάγκασε να κάνει αλλεπάληλα χειρουργεία, ενώ ζει με εφιάλτες που ακόμη την κυνηγούν και έκτοτε δίνει αγώνα για να ξανακερδίσει τη σωματική και ψυχική υγεία της.
Σε νέα τηλεοπτική συνέντευξή της, η Μάγδα μίλησε στο Kontra για τις τραγικές στιγμές που βίωσε την ώρα του δυστυχήματος, αλλά και για τα τραύματα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει στη συνέχεια:
“Έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους γιατρούς για να σωθεί το πόδι μου και σ’ αυτό χρωστάω πολλά και στον εργοδότη μου, που μερίμνησε για όλα”.
Όπως δήλωσε, στην αρχή δεν είχε καμία άλλη στήριξη στον ιατρικό αγώνα της:
“Ένιωθα ότι δεν ήξεραν καν εμάς που τραυματιστήκαμε τόσο πολύ. Ακόμα και όταν είχαν βγει τα μέτρα [στήριξης], εγώ είχα ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες των χειρουργείων. Μέχρι τώρα έχω κάνει περίπου 25 χειρουργεία.
Όλα τα έχει καλύψει ο εργοδότης μου – και τη νοσηλεία. Έχω παρακολουθήσει την εξεταστική επιτροπή, θυμάμαι ότι δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στην ψυχολογία μου. Με μια κοπέλα που έχει ανάλογα βιώματα προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε η μία την άλλη” είπε με εμφανή συγκίνηση στο δελτίο ειδήσεων του Kontra.
Τα όνειρα για το μέλλον της Ντίνας Μαγδαλιανίδη.
“Να αποκτήσω έστω το 30% της ζωής που είχα πριν, και από ψυχολογικής πλευράς και από θέμα ύπνου και από σωματικής πλευράς. Γιατί ήμουν πολύ χαρούμενη και πολύ δραστήρια πριν από το συμβάν”.
Για τη ζωή της μετά το δυστύχημα είπε ότι “σπάνια βγαίνω έξω, σπάνια συναντάω κόσμο, παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες. Βλέπω την πτώση μου και γύρω σώματα να καίγονται. Αυτό μου έχει μείνει, η πτώση, πώς σύρθηκα, ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχουν καλή κατάληξη και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω άλλον έναν χρόνο.
Με στενοχωρεί που δεν μπορώ να περπατήσω. Θα μου πείτε, ποια είμαι εδώ να παραπονιέμαι όταν άλλοι έχουν πεθάνει; Είναι όμως πολύ δύσκολο αυτό”.
Σε άλλη συνέντευξη που έδωσε στο Mega η Μάγδα μίλησε για τα σκληρά βιώματα τη στιγμή της σύγκρουσης:
“Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου. Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου, η γιαγιά μου” εξομολογήθηκε.