Με την Ευγενία Μανωλίδου ο Σπυράδωνις Γεωργιάδης απέκτησε δύο παιδιά. Ευτυχώς για τα ίδια και για την υπέρλαμπρη οικογένειά τους, την οποία δεν χάνουν ευκαιρία οι γονείς τους να προβάλλουν σε γιορτινά κάδρα σκηνοθετημένης ευτυχίας, κανένα δεν βρισκόταν στα πρώτα βαγόνια της αμαξοστοιχίας που ταξίδευε προς τον θάνατο τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου στα Τέμπη.
Αν οι φτερούγες του θανάτου άγγιζαν τον Γεωργιάδη όπως τον χαροκαμένο Νίκο Πλακιά, πατέρα των δίδυμων κοριτσιών, που μαζί με την ανιψιά του έχασαν εκείνο το βράδυ τη ζωή τους και τον άφησαν απαρηγόρητο να λέει τώρα «δεν πρόλαβα να τις πω πόσο τις αγαπούσα»…
Αν τον άγγιζαν, λόγου χάρη, όπως τον γίγαντα Πόντιο Παύλο Ασλανίδη που υποσχέθηκε πως θα πάει στο μνήμα ν’ ανάψει το καντήλι του μονάκριβου γιου του, μονάχα όταν δικαιωθεί η μνήμη του, θα ήταν σήμερα ζωντανός – νεκρός.
Και δεν θα μιλούσε με τόση περιφρόνηση και τέτοια ασυγχώρητη αναίδεια, χωρίς τσίπα και χωρίς ίχνος σεβασμού μπροστά στον σκληρό θάνατο που έκαψε τόσο πρόωρα τα όνειρα αυτών των παιδιών και φόρτωσε στους αγαπημένους τους έναν σταυρό ασήκωτο μέχρι να κλείσουν τα μάτια.
Θα μπορούσε να λουφάξει στο σκοτεινό λαγούμι του και να μην ξαναβγεί στο φως. Αλλά ο Γεωργιάδης προκαλεί. Και το κάνει συνειδητά.
Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής εξαχρείωσης και αμοραλισμού, δήλωσε σε ελεύθερη απόδοση ότι κανέναν Έλληνα δεν απασχολεί το έγκλημα των Τεμπών κι ότι αυτά αφορούν την Αριστερά, που ασχολείται με τον μικρόκοσμό της και όχι με τα πραγματικά προβλήματα…
Χθες, όμως, επανήλθε κυνικά, επιμένοντας ότι ο λαός έχει σοβαρότερα προβλήματα και προσθέτοντας ότι «το βασικότερό μας σφάλμα στα Τέμπη είναι αυτό που μας κατηγορούν οι κομμουνιστές ότι έχουμε αστική συμπεριφορά. Έχουμε απ’ το σπίτι μας την έννοια της ευγένειας, της συστολής, της ευαισθησίας στους συγγενείς των νεκρών»!
Φαίνεται…