Το κόμμα που συγκεντρώνει τις απαραίτητες υπογραφές για το δημοψήφισμα, έχει αναθέσει ήδη σε εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς την κατάρτιση ενός σχεδίου μίας βιώσιμης εξόδου από την ΕΕ – το οποίο θα προστατεύει τους Ιταλούς και από το υπέρογκο δημόσιο χρέος τους. Κατά τους υποστηρικτές του, η Ιταλία φανταζόταν όταν εισήλθε στην ΕΕ πως θα ήταν μία κοινότητα λαών και όχι τραπεζιτών – έχοντας απογοητευθεί μετά από αυτά που βιώνουν οι Πολίτες της για πάρα πολλά χρόνια, αφού το κατά κεφαλήν εισόδημα τους μειώνεται διαρκώς.
Επικαιρότητα
Η πρώτη χώρα που ένα επίσημο κόμμα της υπέβαλλε αίτημα (πρόταση νόμου) στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, σε σχέση με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έξοδο της από την ΕΕ, οπότε νομοτελειακά και από την Ευρωζώνη, είναι η Ιταλία – το φιλελεύθερο (τονίζουμε φιλελεύθερο!) κίνημα της ITALIA LIBERA, στις 27 Μαΐου. Κατά την άποψη μας, πρόκειται για μία πολύ σημαντική είδηση – αφού τέθηκε ο θεμέλιος λίθος, σύμφωνα με γνωστό γεωπολιτικό αναλυτή (πηγή), για την έξοδο μίας χώρας του ευρώ, αμέσως μετά την έξοδο της Μ. Βρετανίας.
Το νομοσχέδιο που παρουσίασε το κίνημα στο Ανώτατο Δικαστήριο έχει τον εξής τίτλο: «Πρόσκληση για δημοψήφισμα για την απόσυρση του κράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Με τον τρόπο αυτό δε (πρόταση νόμου), ο οποίος στην Ιταλία προϋποθέτει τη συγκέντρωση 50.000 υπογραφών, απέδειξε πως υπάρχει θεσμικός δρόμος – ο οποίος να επιτρέπει στους Πολίτες να αποφασίσουν οι ίδιοι για την παραμονή τους ή μη στην ΕΕ.
Η χρονική στιγμή πάντως που δρομολογήθηκε είναι η καταλληλότερη – αφού ακολουθεί την εγκατάλειψη της Ιταλίας από τους εταίρους της, τις μαζικές προσβολές που δέχθηκε από τα γερμανικά ΜΜΕ, καθώς επίσης την απαξίωση της από την επικεφαλής της ΕΚΤ, με τη δήλωση της πως η πανδημία ήταν μόνο ιταλικό πρόβλημα.
Συνεχίζοντας, το κόμμα που συγκεντρώνει τις απαραίτητες υπογραφές για το δημοψήφισμα (500.000), έχει αναθέσει ήδη σε εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς την κατάρτιση ενός σχεδίου μίας βιώσιμης εξόδου από την ΕΕ – το οποίο θα προστατεύει τους Ιταλούς και από το υπέρογκο δημόσιο χρέος τους. Κατά τους υποστηρικτές του, η Ιταλία φανταζόταν όταν εισήλθε στην ΕΕ πως θα ήταν μία κοινότητα λαών και όχι τραπεζιτών – έχοντας απογοητευθεί μετά από αυτά που βιώνουν οι Πολίτες της για πάρα πολλά χρόνια, αφού το κατά κεφαλήν εισόδημα τους μειώνεται διαρκώς.
Από την άλλη πλευρά, είναι περίεργη η κατάθεση του αιτήματος την ίδια εποχή που η ΕΚΤ αύξησε τη στήριξη των κρατών-μελών – ενώ η Κομισιόν δήλωσε την ίδρυση του «Ταμείου Ανασυγκρότησης» και η ΕΚΤ αναμένεται πως θα ανακοινώσει ακόμη περισσότερα μέτρα. Για τους Ιταλούς βέβαια καθόλου, αφού είναι σίγουροι πως για τα μέτρα αυτά είναι αιτία οι ίδιοι – η πρόθεση τους να εγκαταλείψουν την ΕΕ, σύμφωνα με πολλές δημοσκοπήσεις, έχοντας χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους.
Φυσικά οι συζητήσεις που θα ξεκινήσουν, πόσο μάλλον τυχόν θετική έκβαση της συγκέντρωσης υπογραφών και του δημοψηφίσματος, σε μία χρονική στιγμή που ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Ιταλίας αναμένει ύφεση -13% για το 2020, θα προκαλέσουν πολλά προβλήματα στη χώρα – τα επιτόκια δανεισμού της οποίας (δεκαετή ομόλογα) ξεπέρασαν τα ελληνικά, αν και σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στους ύπουλους εκβιασμούς της ΕΚΤ.
Στο ότι δηλαδή έχει μειώσει τις αγορές ιταλικών ομολόγων (όπως το 2018, γράφημα), ενώ έχει αυξήσει τις αντίστοιχες των ελληνικών πάνω από 4 δις € – τεκμηριώνοντας ακόμη μια φορά πως η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα χρησιμοποιείται ως όπλο υποταγής των κρατών-μελών στις εντολές της Γερμανίας.
Εν τούτοις, εάν δεν τολμήσει η Ιταλία την έξοδο της από την ΕΕ, θα έχει την οδυνηρή μοίρα της Ελλάδας – τη μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο (μέσω μνημονίων), αφού είναι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς δικό της νόμισμα με εναλλακτική λύση τη στήριξη της Τρόικα, με δημόσιο χρέος στο 160% του ΑΕΠ της, το οποίο ίσως το υπερβεί ακόμη και το 2020.
Όσον για την ΕΕ και για την Ευρωζώνη, θα ήταν η αρχή του τέλους της, αν και έχει προηγηθεί η Μ. Βρετανία – ενώ το οικονομικό αντίκτυπο στη Γαλλία θα ήταν τεράστιο, αφού είναι σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένη στο ιταλικό χρέος. Αυτός ήταν λοιπόν πιθανότατα ο λόγος της έμμεσης απειλής της Γαλλίας (ανάλυση) και της συμφωνίας του κ. Macron με την κυρία Merkel (πηγή) – προφανώς όχι η προθυμία της Γερμανίας και της Κομισιόν.
Tags:
ΔΙΕΘΝΗ