Θα μπορούσαμε λοιπόν να ξεκινήσουμε με τα εξής ερωτήματα>
-Υπάρχουν στο τραυματισμένο κορμί του Γεράσιμου Ιάσωνα Γεωργιάδη πιθανά ίχνη (και απαντήσεις) από όπλα κατευθυνόμενης Ενέργειας (Directed Energy Weapons – DEWs);
-Σε πόσα άλλα κορμιά τραυματιών και νεκρών θα μπορούσαν να υπάρχουν ίχνη από όπλα κατευθυνόμενης Ενέργειας;
-Γιατί εξαφάνισαν το σώμα της Εριέττας Μόλχο;
-Τι κρύβει η σιωπή των 11 λεπτών από τις συνομιλίες του ήρωα μηχανοδηγού Γεώργιου Κουτσούμπα;
ΤΟ ΩΣΤΙΚΟ ΚΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν. Αν όμως υπήρχε στοιχειώδης σεβασμός για τους εκατοντάδες τραυματίες και επιζώντες των Τεμπών, για την τραυματική τους εμπειρία εκείνη τη νύχτα, θα έπρεπε ο εσμός των «ειδημόνων» να μιλάνε λίγο πιο χαμηλόφωνα για «σύγκρουση τρένων».
Αλλά θα έπρεπε να δαγκώνουν τη γλώσσα τους στην εκφορά αυτού του όρου αν μπορούσαν να αναλογιστούν την περίπτωση του Γεράσιμου Γεωργιάδη.
Του μόνου που επέζησε αρτιμελής και άκαυτος μέσα από την περιδίνηση ηλεκτροβαρυτικών δυνάμεων που κατασπάραξαν τα τρία πρώτα βαγόνια της επιβατικής IC62.
Ήταν μέσα από το βαγόνι Β2 που επικάθησε αναποδογυρισμένο πάνω στα συντρίμμια των άλλων δύο.
Τι άλλο θαύμα να ζητήσεις από την Μεγαλόχαρη που κρατάει στα χέρια Της την ψυχή του μετά από αυτή τη ζωντανή απάντηση που έδωσε στους δολοφόνους;
Μητέρα, Ελευθερώτρια, που πολέμησες δίπλα στον Γεράσιμο με το «ωστικό κύμα», δείξε τους γιατί επέλεξες να μείνει δύο χρόνια μαζί μας ως «μοναδικός ασθενής» (unique patient) και δώσε δύναμη στους γονείς του, όσο χρόνο χρειαστεί, μέχρι να δικαιωθεί η παρουσία του εδώ όπως κι εκεί.
Δημήτρης Γιαννόπουλος
Παρακάτω η μαρτυρία της μητέρας του Γεράσιμου>
Δεν έχω πάψει να ελπίζω στο Θαύμα
Από τη μητέρα του Γεράσιμου
Αυτό που νιώθω, με πολύ απλά λόγια, δύο χρόνια τώρα, πενθώ τους 57 λαμπρούς συνανθρώπους μου, τις χαρές και τις διακρίσεις τους, τους γάμους και τους απογόνους τους, που δεν θα έρθουν ποτέ!
Πενθώ το μέλλον της Ελλάδας, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, αξίες ιερές που η χώρα μου γέννησε. Έγκλημα πάνω στο έγκλημα! Παγκόσμιο ρεζίλι!
Τρίζουν τα κόκαλα των 57 και των αρχαίων προγόνων. Για νομοθέτες που ευλογούν τα γένια τους και για το πώς έχει καταντήσει η δικαιοσύνη. Μαριονέτα…
Κάθε βράδυ λοιπόν, που με μια αγκαλιά καληνυχτίζουν τα παιδιά τους, να σκέφτονται και να στοιχειώνουν πόσες αγκαλιές είναι κενές την ίδια ώρα. Και πως η δική μου αναρωτιέται αν θα υπάρχει και αύριο. Δύο χρόνια τώρα, που δεν προσομοιώνονται, δεν περιγράφονται με λόγια.
Πόσο αντέχει ο άνθρωπος να βλέπει ό,τι αγαπάει να υποφέρει; 58 είναι τα θύματα! Και βάλτε τα στην νιοστή!
Για τους γονείς και τα αδέλφια τους. Και τα παιδιά τους. Για όλους τους αγαπημένους τους και τους συντρόφους τους. Τους φίλους τους, τους κολλητούς. Και όλους τους τραυματίες. Για όσους δεν θα μάθουμε ποτέ.
Κι ακόμα ανασαίνει. Αλλά όπως εγώ τον ήξερα, όπως τον ανάθρεψα, όπως τον καμάρωνα, δεν θα γυρίσει πια ποτέ ξανά!
Τώρα εγώ έχω ένα άλλο παιδί για να λατρεύω.
Το Γεράσιμο μου. Τον έχω μόνο βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μόλις τον αντίκρισα διασωληνωμένο, χωρίς τα μακριά μαλλιά του, έχοντας την αίσθηση πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι αλήθεια, του υποσχέθηκα πως θα του προσφέρω ό,τι υπάρχει διαθέσιμο στον πλανήτη.
Είχε την τύχη να βρεθεί στα χέρια των γιατρών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και να χειρουργηθεί από τον δόκτορα Μπρότη, τον εξαίρετο νευροχειρουργό της ομάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου. Το σώμα του δεν είχε ούτε μια γρατζουνιά. Αν εκτοξεύτηκε, θα πρέπει να έσκασε με το πόδι.
Η αριστερή κνήμη είχε σπάσει στα δύο, αλλά δεν φαινόταν. Λίγο καιρό μετά βρήκα τους ανθρώπους από το ΕΚΑΒ της Λάρισας που τον σήκωσαν από το έδαφος και τους νοσηλευτές των επειγόντων που του ξύρισαν το κεφάλι. Ούτε μια σταγόνα αίμα!
Αργότερα μου είπαν οι γιατροί πως η ζημιά έγινε από το ωστικό κύμα της έκρηξης. Είναι σαν να έσκασε πυρηνική βόμβα μέσα στο κεφάλι του. Εξαγγειώθηκαν τα υγρά των κυττάρων του εγκεφάλου. Κάτι που απέχει πολύ από ένα τραύμα. Η πρώτη εγχείρηση έγινε αμέσως. Η πίεση στον εγκέφαλο αυξανόταν δραματικά.
Σε 12 ώρες και η δεύτερη κρανιεκτομή. Άντεξε. Κανείς δεν το περίμενε.
Από το ωστικό κύμα οι πνεύμονες είχαν θλάσεις. Όλα τα σπλάχνα τραυματισμένα. Δύο σπασμένα πλευρά και ένα κόκκαλο της σπονδυλικής στήλης.
Ούτε μια γρατζουνιά. Το ωστικό κύμα. Περνούν οι μέρες.
Τα ζωτικά όργανα δεν καταρρέουν όπως αναμενόταν. Όμως η ακραία ραβδομυόλυση απειλεί τα νεφρά και πάλι τη ζωή του. Για το επόμενο διάστημα δύο τεράστιες αντλίες δεξιά και αριστερά του με ειδικά φίλτρα ανακύκλωναν το αίμα του. 1/Οι γιατροί της ΜΕΘ ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε 24 μέρες ακολουθεί χειρουργείο στο πόδι. Λάμα με βίδες.
Ακολουθούν ακραίες λοιμώξεις. Με την προνοητικότητα και την ιατρική τους ευφυΐα, οι χρυσοί μου γιατροί του χάριζαν κάθε μέρα τη ζωή του.
Και ας λέει ο δόκτωρ Κομνός πως Γεράσιμος είναι που αντέχει.
Ήμουν σίγουρη πως θα αντέξει. Και στο μυαλό μου ήδη προγραμμάτιζα τα επόμενα βήματα. Όχι προς ανεύρεση καλύτερης ιατρικής, αυτή την είχαμε ήδη, είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Κρεμόμουν από τα χείλη των γιατρών και γκούγκλαρα για τις προηγμένες τεχνολογίες. Από την πρώτη εβδομάδα μετά τα Τέμπη έβαλα δύο προγραμματιστές και έφτιαξαν πρόγραμμα να στέλνει με κωδικούς για προστασία των προσωπικών δεδομένων αρχεία τεραμπάιτς σε όλο τον κόσμο, σε δευτερόλεπτα. Ζήτησα από τον δόκτωρα Κομνό τις αξονικές. «Το παιδί είναι μη διακομίσιμο και μη αναστρέψιμο», «κι εγώ είμαι η μάνα του», του είπα και μου τα έδωσε.
Επικοινωνώ αρχικά με το Κολούμπια. Απαγορεύεται ακόμα το υπερατλαντικό ταξίδι. Προσανατολίζομαι στην Ευρώπη. Γίνεται δεκτός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λωζάνης για δύο μήνες… Επικοινωνώ με ειδικό κέντρο στη Ζυρίχη. Γίνεται κι εκεί δεκτός για όσο καιρό χρειαστεί. Τελικά πήγαμε στο Αννόβερο. Μέσα στις πρώτες δώδεκα μέρες, ο αιματοκρίτης έπεσε δραματικά.
Υπάρχουν νέες λοιμώξεις χωρίς αντιμετώπιση. Αιτούμαι συνάντηση με τον διευθυντή /ιδιοκτήτη του ιδρύματος για να ζητήσω ενημέρωση και εξηγήσεις. Ήθελα να πάρω τον Γεράσιμο από εκεί. Κάλεσα και τον πατέρα του, που είχε ήδη γυρίσει στην Ελλάδα. Από τη δύσκολη θέση με βγάλω γιατρός. Προφασίστηκε ένα από τα μικρόβια που ήδη είχε ο Γεράσιμος από τη Λάρισα, τα οποία ήξερε, ήταν γραμμένα στο ιστορικό του, και πως πρέπει να φύγουμε ούτως ή άλλως.
Ο Γεράσιμος γύρισε στη Λάρισσα με στρατιωτικό αεροπλάνο και σε άσχημη κατάσταση. Πάλι οι γιατροί του Γ. Ν. Λάρισσας έκαναν το θαύμα τους. Περιμένοντας το αεροπλάνο που θα μας έφερνε από Γερμανία-Ελλάδα, μιλάω για δεύτερη φορά με Αμερική.
Με την ξαδέλφη μου, Dr Sissy Nikolaou, στον τομέα των κατασκευών, πλέον εργάζεται για την κυβέρνηση εκεί. Θα προσπαθήσουμε ξανά. Ο κουνιάδος της είναι σπουδαίος νευρολόγος στην Αμερική, και τον συμβουλευτήκαμε.
Η απάντηση του Pier Fayad «Για τον εγκέφαλο, περισσότερο από μένα, ξέρει ο μαθητής μου, Παναγιώτης Βαρελάς. Ο δρ Βαρελάς έρχεται στην Ελλάδα από μόνος του, χωρίς να δεχτεί χρήματα για τον Γεράσιμο, αψηφώντας τον Τυφώνα Ντάνιελ στις 4 Σεπτεμβρίου 2023. Και από τότε είναι συνεχώς στο πλευρό μας, μαζί με τη σύζυγό του Μαριάννα Σπανάκη, επίσης νευρολόγο.
Διαγράφεται ένα πλάνο για την Αμερική. Θα ήταν ασφαλέστερο να έχουν γίνει οι διορθωτικές εγχειρήσεις-κρανιοπλαστικές για το ταξίδι. Κάτι που στην Ελλάδα θα αργούσε.
Πήραμε και τη σύσταση των ελλήνων χειρουργών, να κάνουμε τα πάντα στις ΗΠΑ, για να υπάρχει και μια γνώση και ιατρική συνέχεια με τους γιατρούς εκεί. Επιλέγεται το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Harvard στη Βοστόνη.
Ο Γεράσιμος ταξίδεψε χωρίς το κρανίο του, με τα κόκκαλα διατηρημένα σε πάγο. Φτάνοντας εκεί, οι γιατροί αποφάσισαν να βάλουν μοσχεύματα 3D εκτύπωσης, ως πιο ασφαλή επιλογή. Οι δύο εγχειρήσεις έγιναν πανεύκολα, χωρίς επιπλοκές.
Τον Απρίλιο του ΄24 μπήκε σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα ανίχνευσης συνείδησης, στο οποίο βρέθηκαν ενεργά σημεία. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να εφαρμοστούν ηλεκτρόδια στα συγκεκριμένα σημεία. Αυτό όμως δεν ήταν εφικτό, γιατί στην πράξη δεν θα μπορούσαν να εντοπιστούν τα σημεία λόγω της ακραίας και εκτεταμένης βλάβης.
Οι στόχοι της Αμερικής επετεύχθησαν. Οι γιατροί είπαν πως δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν και πως ο Γεράσιμος είναι, ακόμη και για αυτούς, «μοναδικός ασθενής». Αν η Αμερική δεν μπορεί, τότε ποιος; Ο ερευνητής γιατρός είχε αναφέρει πως ένα μέρος των ειδικών εξετάσεων γίνεται και στην Ιταλία, πάντα σε ερευνητικό επίπεδο, κάτι που ίσως χρειαστεί σε μια πενταετία, Θεού θέλοντος, να αποφύγουμε το μακρινό ταξίδι στην Αμερική. Ασθενείς σαν το Γεράσιμο δεν βελτιώνονται μήνα τον μήνα. 2/Ο ίδιος ο γιατρός είπε πως πέρα από αυτό δεν ξέρει κάτι άλλο για το συγκεκριμένο κέντρο της Ιταλίας.
Ξεκινάει μια επικοινωνία της κακιάς ώρας με τους Ιταλούς. Πέρασαν δύο μήνες να γνωριστούμε στα Zoom. Στο μεταξύ ο Γεράσιμος αντιμετώπισε πέτρες τα νεφρά, παρενέργεια του κώματος και δύο ακόμη εγχειρήσεις. Ευτυχώς που προέκυψαν στη Βοστόνη. Και αυτές αντιμετωπίστηκαν άμεσα και με επιτυχία. Πήγαμε στην Ιταλία χωρίς γραπτό πλάνο.
Μας είπαν πως θα τον παρακολουθούν νύχτα μέρα και πως θα εκμεταλλευτούν την παραμικρή κίνηση με ηλεκτροδιεγέρσεις. Πέρασαν 50 μέρες. Δεν είχα δει κάποιον άλλον πέρα τους συνηθισμένους γιατρούς, ρωτούσα, δεν έπαιρνα απαντήσεις ακόμη και στα συμβούλια. Λοιμώξεις – που δεν ειχαν προκύψει ξανά από τον Απρίλιο του ΄23 – και κακή νοσηλεία. Την περασμένη Τρίτη, και αφού με τα πολλά, έβαλαν το πρόγραμμα σε λειτουργία, μας είπαν πως δεν έχουν βρει κάποια συνειδητή κίνηση του Γεράσιμου αλλά θέλουν άλλες τρεις εβδομάδες. Τους είπα πως είχαν ζητήσει έναν μήνα και τους έδωσα τρεις. Και πως θα φύγουμε τέλος του μήνα. Και από δύο εικοσάλεπτα την εβδομάδα, τόσο ήταν η συνεχής παρακολούθηση, η ερευνήτρια μπαίνει στο δωμάτιο δύο φορές την ημέρα. Ο Γεράσιμος, όταν ήρθε στην Ιταλία χρειαζόταν κέντρο αποκατάστασης υποβοηθούμενης διαβίωσης.
Τώρα χρειάζεται νοσοκομείο. Αν σουλουπώσω την ενότητα Ιταλία, θα ήταν: έγιναν κάποιες μελέτες συνείδησης και οι γιατροί απεφάνθησαν πως δεν ανίχνευσαν κάποια συνειδητή κίνηση του Γεράσιμου. Και όπως είπε ακριβώς ο γιατρός, δεν στερείται κάποια ευκαιρία από το παιδί αναχωρώντας.
Μακάρι όλος αυτός ο πόνος να είχε άλλο αποτέλεσμα. Χωρίς τους γιατρούς της Λάρισας, την ξαδέλφη μου, τον Δρα Βαρελά, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό. Μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα.
Και οφείλω ευγνωμοσύνη επίσης στους ανθρώπους του ΕΟΠΥΥ, ιδιαίτερα της Λάρισας. Και επειδή κάποιοι μπορεί να σχολιάσουν τα έξοδα … κάνω εικόνα να ρωτάνε «πόσο κόστισε στο ελληνικό κράτος ο Γεράσιμος;» Θα απαντούσα με τα ίδια λόγια. «Πόσο κόστισε στο Γεράσιμο το Ελληνικό κράτος;». Εννοείται πως ευχαριστώ όλους τους συνανθρώπους μου που συμπάσχουν και προσεύχονται για εμάς.
Η δύναμη της δέησής τους με βρίσκει κατά κύματα, χειροπιαστά. Το νιώθω όταν καταρρέω και την επόμενη στιγμή ανασηκώνομαι. Χωρίς τους καλούς μου φίλους ανά την Ελλάδα και όχι μόνο, δεν θα είχα σταθεί όρθια ως εδώ.
Ειλικρινά εύχομαι να είμαι αντάξια της αγάπης τους. Μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει καλή ιατρική κουβέντα.
Προσεύχομαι να δώσει ο Θεός τον τελευταίο λόγο.
Δεν έχω πάψει να ελπίζω στο Θαύμα.